Aan het begin van Corona was dit het credo van overheid en financiële instellingen. Dat was goed en ook keihard nodig. Ook leveranciers van de zwaar getroffen ondernemingen ondersteunden dit door het “accepteren” van oplopende vorderingen. Door deze gezamenlijke inspanningen zijn er maar weinig bedrijven omgevallen. We namen op de koop toe dat we ook bedrijven zonder een gezond toekomstperspectief hebben geholpen.
Maar waar staan we nu?
We zitten, lijkt het, in de nadagen van de Coronacrisis. We mogen steeds meer en economisch gaat het weer goed. De economie draait overuren. De bedrijven met perspectief maken zich klaar om de fors gestegen schuldpositie in te lopen. De overheid is coulant in de terugbetalingsregels, maar hoe zit het met de financiële instellingen en met al die leveranciers. Zijn zij ook zo coulant of niet?
Grote zorgen
Ik maak me zorgen over ontwikkelingen in de markt. Ik zie dat macro maar ook micro, omdat ik betrokken ben bij enkele van die zwaar getroffen ondernemingen. Het aantal offertes stijgt enorm en ook het aantal opdrachten. Perspectieven volop, maar de druk van financiers en leveranciers neemt ook enorm toe. Opdrachten betekenen ook investeren in goederen en kosten. De kost gaat voor de baat en dat schijnt niet iedereen te beseffen.
Ik maak me grote zorgen om de opstelling van gewone ondernemingen met hoge en oude vorderingen. Het geduld raakt op. De economie draait weer goed, dus betalen en nog snel ook. Hoe begrijpelijk en legitiem dat ook is, het brengt een heel gevaarlijk spel in beweging. De hardste schreeuwers krijgen een stukje betaald en daarna stopt het.
Het eindresultaat zal zijn dat de meeste leveranciers niets ontvangen en de ondernemingen met perspectief alsnog over de rand vallen. Dan zijn al die miljarden voor niets geweest. Het gaat dan niet alleen om financiële schade. Ik maak ondernemers mee die er bijna aan onderdoor gaan en niet alleen zij. Deze problemen stoppen niet om 5 uur en worden meegenomen naar huis, naar de partner en het hele gezin.
Vanuit angst beloftes doen aan crediteuren
Ondernemers hebben het echter ook voor een deel in eigen hand. Vanuit angst en wellicht zelfs onmacht doen ze te gemakkelijk beloftes aan hun crediteuren. Beloftes die ze niet na kunnen komen, maar die wel een weekje schijnrust geven. Het is een bijna standaard reactie die ik heel vaak zie, maar die levensgevaarlijk is. De Crediteuren voelen zich vervolgens voor de gek gehouden en gaan er vervolgens met gestrekt been in. Daarbij vaak gesteund door incasso-specialisten die denken met het opvoeren van de druk tot onmenselijke niveaus de belangen van hun cliënten te dienen. Soms ja, maar meestal niet.
Oproep aan ondernemers
Ik wil een oproep aan ondernemers doen die zich in dit verhaal herkennen om tijdig hulp in te roepen. Zorg dat iemand je helpt die er emotioneel niet zo dichtbij betrokken is. Door een open en eerlijke communicatie met alle betrokken is veel ellende te voorkomen. Gelukkig hebben we nu met de WHOA en de daaraan gekoppelde afkoelingsperiode ook goede instrumenten in handen om wat te regelen. Echt, vreemde ogen helpen ook hier.
